ΜΕ ΘΕΜΑ
ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ ΣΕ ΩΡΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ
ΕΑΡΙΝΟ ΕΞΑΜΗΝΟ 2025
Στο πλαίσιο των ερευνητικών δράσεων του Εργαστηρίου θα δοθούν ομιλίες από επιστήμονες της Ελλάδος και του εξωτερικού για το εαρινό εξάμηνο 2025.
Οι ομιλίες θα πραγματοποιούνται διαδικτυακά και είναι ανοικτές στο κοινό ειδικών και αρχαιόφιλων.
Πρώτη ομιλία
27.2.2025 Cecilia NOBILI (Universita degli Studi di Bergamo) Women’s perspectives on war between narration and lament
βιογραφικό της ομιλήτριας
Είναι καθηγήτρια στο τμήμα λογοτεχνίας, φιλοσοφίας και επικοιωνίας του Παν. του Bergamo.
Mε σπουδές προπτυχιακές και διδακτορικό στο παν. του Μιλάνο με post doc στο King’s college London.
Η βασική της επιστημονική παραγωγή εστιάζεται στην αρχαϊκή ελληνική ποίηση, ειδικά στη διασύνδεση επικής και λυρικής ποίησης, που σημαίνει την διερεύνηση λυρικών στοιχείων μέσα στο έπος, και ένα σημαντικό θέμα της έρευνάς της είναι η μελέτη των γυναικών τόσο στην ποίηση όσο και στις γυναίκες ποιήτριες. Ιδιαίτερη μνεία θα κάνω στην έρευνα που κάνει στις τοπικές παραδόσεις όπως είναι το θέμα των σπαρτιατικών ιάμβων, η χορική ελεγεία, οι εξυμνήσεις αθλητικών αγώνων στην κλασική Σπάρτη, ή οι μύθοι για κλοπές κοπαδιών στην δυτική Πελοπόννησο ακόμα και τον Βακχυλίδη στην Σπάρτη, γιορτές της σπάρτης (υακίνθεια και κοπέλες), ελεγειακή θρηνωδία στην Σπάρτη. Από το 2022 είναι ενεργό μέλος ενός μεγάλου ερευνητικού προγράμματος με τίτλο women intellectuals in the Greek society, ένα ερευνητικό πρόγραμμα που εστιάζει στην διερεύνηση του ρόλου των γυναικών ποιητριών της αρχαϊκής εποχής στην κοινωνία και στο πλαίσιο αυτό διοργανώνονται συνέδρια και εκδίδονται πρακτικά.
Δεν είναι δυνατόν παρόλο το νεαρό της ηλικίας της να αναφέρω όλες τις μελέτες της, οπότε από τα βιβλία της αναφέρω ενδεικτικά voci di donne nell’epica. personaggi e modelli poetici femminili nell’Iliad e nell’Odissea, 2023, το βιβλίο της για φιλοσοφία και συμποσιακότητα, από την αρχαιότητα στο μεσαίωνα και το βιβλίο για ταξίδια και ταξιδιώτες στην Ελλάδα 2020,
Από τις πολυάριθμες μελέτες της θα αναφέρω μόνον ενδεικτικά : μελέτη από τη Σχερία στη Λέσβο, για τον ύμνο στη Δήμητρα και τα ελευσίνεια μυστήρια, τον Απόλλωνα εκπολιτιστή και τη δικαιοσύνη των Υπερβορείων, τον Ησίοδο στο συμπόσιο, γυναικείες λυρικές φωνές στην Οδύσσεια, άρθρα για την Πράσιλλα τον Βακχυλίδη, τον Πίνδαρο, για θεματικούς τόπους στην επιθαλάμια ποίηση, πολλές μελέτες για τον ομηρικό ύμνο στον Ερμή, και επίσης για αυτό που ονομάζει ιαμβικός Ερμής, εκφραστικά στοιχεία στα επιγράμματα και σε άλλα είδη.
Η παραγωγή της CN χαρακτηρίζεται από πρωτοτυπία, ενδελεχή έρευνα των πηγών, που συνδυάζονται με ιδιαίτερη οξυδέρκεια και προσφέρουν νέες λύσεις ή νέες προοπτικές σε ερωτήματα της έρευνας. Προσωπικά έχω μάθει πολλά και έχω πάρει ιδέες για τη δική μου έρευνα. Η παρουσία της ανοίγει λοιπόν πολύ ευοίωνα έναν κύκλο ομιλιών για την ελληνική ποίηση καθώς το ερευνητικό βιογραφικό της CN είναι πλούσιο, ευφυές και ιδιαίτερα μελετημένο.
ΩΡΑ 7 μ.μ.
Σύνδεσμος
Meeting ID: 315 664 940 274
Passcode: Qd7FZ2TJ
ABSTRACT
War is not the concern of women. With these words, Hector reproaches Andromache for attempting to give him military advice (Il. 6.492-493), and with these words begins a literary and cultural tradition that—from Homer to tragedy—sees the feminine perspective as an antithesis to war. Sappho, in fragment 16 V., declares that she prefers the “beloved one” to any kind of military endeavor, inaugurating a feminine poetics that avoids the themes of its male counterpart. Women, tormented and torn apart by the loss of sons and husbands, often become champions of peace: in funeral laments, they express all their anger and disillusionment toward a heroic society that makes war the primary form of individual affirmation. And yet, it is often women—frequently the only survivors and witnesses of wartime massacres—who are tasked with recounting the war. In doing so, they become narrators of horror and devastation, fulfilling a role as keepers of historical memory and serving as forerunners of modern war reporters.
ελληνική απόδοση: Ο πόλεμος δεν είναι υπόθεση των γυναικών. Με αυτά τα λόγια, ο Έκτωρ επιπλήττει την Ανδρομάχη για την προσπάθειά της να τον συμβουλεύσει στρατιωτικά (Ιλ. 6.492-493), και με αυτά τα λόγια ξεκινά μια λογοτεχνική και πολιτισμική παράδοση που—από τον Όμηρο μέχρι την τραγωδία—βλέπει την γυναικεία προοπτική ως μία αντίθεση στον πόλεμο. Η Σαπφώ, στο απόσπασμα 16 V., δηλώνει ότι προτιμά το «αγαπημένο πρόσωπο» από κάθε είδους στρατιωτική επιχείρηση, εγκαινιάζοντας μια γυναικεία ποιητική που αποφεύγει τα θέματα του ανδρικού αντίστοιχού της. Οι γυναίκες, βασανισμένες και διαλυμένες από την απώλεια των γιών και των συζύγων τους, γίνονται συχνά υπέρμαχοι της ειρήνης: στους θρήνους των κηδειών εκφράζουν όλη τους την οργή και την απογοήτευση απέναντι σε μια ηρωική κοινωνία που έχει κάνει τον πόλεμο την κύρια μορφή ατομικής επιβεβαίωσης. Και όμως, οι γυναίκες—συχνά οι μόνες επιζήσασες και μάρτυρες των σφαγών του πολέμου—είναι αυτές που συχνά επωμίζονται την ευθύνη να αφηγηθούν τον πόλεμο. Κάνοντάς το αυτό, γίνονται αφηγητές του τρόμου και της καταστροφής, εκπληρώνοντας έτσι έναν ρόλο φύλακα της ιστορικής μνήμης και μεταβάλλονται σε προδρόμους των σύγχρονων πολεμικών ανταποκριτών.
Leave a Reply